W niedziele 28 lutego 2016 r. w genewskim szpitalu zmarł ks. prof. Patrick de Laubier, człowiek niezwykły łączący prostą, wprost dziecięcą wiarę religijną z głęboką wiedzą naukową i zaangażowaniem w życie społeczne. Nie byłoby Fundacji Polskiej Raoula Follereau, nie byłoby Międzyuczelnianego Konwersatorium Etyki ani Szkoły Katedralnej UO UKSW w Łucku gdyby nie zaczęła się nasza współpraca i szczera przyjaźń sięgająca roku 1991. Wtedy zostałem zaproszony do Genewy na jedną z pierwszych sesji Międzynarodowego Centrum Formacji Chrześcijańskiej. To dzięki Patrickowi de Laubier poznałem syna duchowego Raoula Follereau André Réciopon, który powierzył mi misję tworzenia ruchu Follereau w Europie Centralnej.
Zmarły profesor był absolwentem wydziału nauk politycznych i społecznych Paris Panthéon-Assas. Studiował też na uniwersytecie w Harwardzie. Przez wiele lat pełnił funkcję dyrektora Departamentu Socjologii Uniwersytetu w Genewie. Wykładał również na Uniwersytecie we Fryburgu, Uniwersytecie Pedagogicznym w Moskwie i Uniwersytecie Lateranum w Rzymie. Ale nade wszystko prof. de Laubier znany był z wielkiego zaangażowania w życie Kościoła powszechnego. Jako członek Papieskiej Rady Justitia et Pax wielokrotnie podróżował najpierw po byłym Związku Radzieckim a następnie po Chinach, wspierając lokalne, często podziemne struktury kościelne. W 1996 roku powołał do życia Międzynarodowy Uniwersytet Latający Nauki Społecznej Kościoła (AIESC) oraz Międzynarodowe Centrum Formacji Chrześcijańskiej CIFC) z siedzibą w Genewie. Po przejściu na emeryturę w wieku 66 lat charyzmatyczny profesor genewski otrzymał z rąk Papieża Jana Pawła II święcenia kapłańskie. Jako ksiądz opiekował się między innymi kontemplacyjnymi zgromadzeniami zakonnymi. W tym roku Papież Franciszek mianował go „Misjonarzem Miłosierdzia”. Jego prawdziwą życiową pasją były badania nad mistyką oraz rozwojem inspirowanej nauką społeczną kościoła cywilizacji miłości. Patrick de Laubier jest autorem licznych publikacji naukowych oraz religijnych z zakresu fenomenologii religii, socjologii, antropologii, teologii i mistyki. Związany z kard. Charles’em Jurnet oraz Jacques’em Maritainem wniósł do chrześcijańskiej myśli społecznej nowego ducha zaangażowania świeckich w budowanie ładu społecznego opartego na nauce Kościoła.
Nasza współpraca oparta na wzajemnej przyjaźni przepojonej troską o wszelkie sprawy związane z życiem zawodowym i osobistym owocowała licznymi przedsięwzięciami o charakterze naukowym i formacyjnym. Odbyliśmy wspólnie wiele zagranicznych podróży. Bywałem gościem w jego słynnym mieszkaniu z widokiem na Mont Blanc w Genewie, w niewielkiej kawalerce na wyspie św. Ludwika w cieniu paryskiej Katedry i w rodzinnym wandejskim domu nad oceanem. Prof. Patrick był gościem sesji, które organizowałem w Polsce. Już jako nowo wyświęcony ksiądz był na pogrzebie naszej córeczki Ani. To on po mszy św. pogrzebowej wygłosił prorocze słowa o rozwoju dzieł zainspirowanych przez Anię. Nie byłoby Fundacji Polskiej Raoula Follereau, organizowanych już w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia sesji Międzynarodowego Centrum Formacji Chrześcijańskiej dla studentów z Europy Wschodniej. Nie byłoby wreszcie powołanych przez powierzony mi Uniwersytet Otwarty UKSW Akademii ani Szkoły Katedralnej w Łucku na Ukrainie. Umówiliśmy się, że na następna sesję w katedrze świętych Apostołów Piotra i Pawła w Łucku pojedziemy razem. Bóg chciał, że ostatnie nasze spotkanie odbyło się we środę 3 marca w bazylice Notre Dame w Genewie, gdzie pożegnaliśmy wraz z przyjaciółmi naszego przyjaciela – wielkiego kapłana i mądrego profesora.
